De taal van het voelen - thuiskomen in je grootsheid

Soms heb je van die ontmoetingen waarin je voelt: dit gaat niet over begrijpen, dit gaat over herinneren. Dit mag ik zo af en toe ervaren bij Suzanne Mooij. Ze heeft een zeldzaam vermogen om met haar woorden precies te raken waar ik zelf geen taal voor heb.

Ze verpakt mijn innerlijke ervaring tot een geschenk, met een strik van herkenning eromheen.

Suzanne neemt me direct mee en we gaan naar een plek die voor ons samen bedoeld is. Direct ervaar ik een gevoel van verlamming aan de linkerzijde van mijn gezicht. De kant van intuïtie, creativiteit, voelen. Beide zittend met ons ogen gesloten vertel ik hoe lastig ik het soms vind om de reizen die ik maak, de innerlijke ervaringen, om te zetten in woorden die door anderen begrepen worden. Suzanne spiegelde me iets wezenlijks: dat juist dát de collectieve uitdaging is. We willen het snappen met ons hoofd, terwijl wat ik breng, gevoeld wil worden. Niet begrepen.

Wat ik voel en geef, is een uitnodiging om weer thuis te komen in die linkerkant. De plek van de innerlijke sjamaan, de vrouwelijke kracht, de gevoelswereld. Suzanne benoemde hoe ik daarin al vrij ben, vrij van de oude worsteling met macht of onmacht, en dat mijn zonnevlecht nu juist een plek van stralende kracht is geworden. Zoals de zon. Zonder oordeel, zonder onderscheid. Ik geef, met wie dan ook, wat er op dat moment stroomt.

Wat zij me teruggaf, raakte me diep. Dat het niet gaat om wie me begrijpt, maar om wie me herkent. En dat die herkenning voelbaar is in de velden die ik neerzet. Niet iedereen kan het ontvangen, en dat is oké. Sommigen projecteren hun pijn, hun strijd met hun eigen innerlijke vrouw of verleden. Maar het is niet mijn taak om begrepen te worden, het is mijn roeping om te bevrijden.

Tijdens de sessie zag ik een witte fluwelen bank voor me, met gouden ornamenten, alsof ik even in een andere dimensie was. Achter die bank een smaragdgroen gordijn, fluweel, zacht, mysterieus. Alsof het universum me zachtjes fluisterde: Je kunt dit niet bedenken. Wat zich aandient is altijd groter dan je geest kan bevatten.

En zo is het ook in mijn werk. Door mijn openheid, mijn eigen schellen af te leggen, ontstaat er ruimte waarin anderen dat ook durven doen. Het versterkt het veld, alsof de bescherming vanzelf verdwijnt en we mogen zijn wie we werkelijk zijn. Onverpakt. Ongefilterd. Waarachtig.

Suzanne vergeleek het met de school van de X-Men, een plek waar iedereen zijn unieke kracht mag herontdekken en eindelijk voelt: ik hoef me niet meer in te houden. En precies dat is wat ik wil zijn voor anderen. Een plek waar je grootsheid welkom is, waar het voelen leidend is, en waar je mag herinneren dat je veel meer bent dan alleen een lichaam.

Dit gesprek was een cadeautje. Een thuiskomen. In mezelf. En in het veld dat we samen dragen.

Voel jij de roep om jouw eigen grootsheid te herinneren en wil je ontdekken welke reis ik voor je heb klaarliggen?

Bekijk mijn trainingen, workshops en ceremonies op mijn homepage en voel wat jou mag roepen.