Lieve mensen,
Soms zijn er momenten waarop je voelt dat het tijd is om jezelf echt te laten zien. Niet vanuit perfectie, maar vanuit waarheid. Vanuit het diepste van wie je bent.
De woorden die ik hieronder met jullie deel, komen rechtstreeks uit mijn hart. Het voelt spannend om dit zo open te delen, maar het is tijd. Voor mij, en misschien ook wel voor jou.
Voel je vrij om dit te lezen met een open hart — en wie weet herinnert het je aan iets wat je zelf allang wist.
Liefs,
Jeannette
𝑰𝒏 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒆𝒊𝒈𝒆𝒏 𝒉𝒖𝒊𝒅
Er beweegt een lied door mijn botten.
Oud als de eerste ademhaling van mijn bloedlijn.
Een fluistering die door generaties heen heeft gereisd, zich verborgen hield in schaduwen van schaamte, angst en zwijgen.
Ik voel haar nu, kloppend in mijn vel, zingend in mijn dromen.
Ik ben de dochter van de dochters die zichzelf vergeten zijn.
Mijn lichaam draagt de sporen van hun stilgehouden verhalen,
de ingehouden nee’s, de ingeslikte waarheden.
Ik herken hun stem in de mijne, wanneer ik twijfel of ik wel genoeg ben,
of ik wel mag nemen wat al lang van mij is.
Maar de grond onder mijn voeten beweegt.
Er is een roep vanuit de aarde zelf —
een roep om op te staan.
Om mijn stem terug te halen uit de kloven van verraad en verlies.
Om niet langer de draagster van andermans lasten te zijn,
maar de hoedster van mijn eigen vuur.
Terwijl de dagen zich openen, terwijl de stilte om mij heen groeit,
voel ik de vrouwen achter mij.
Mijn moeders, mijn grootmoeders, de naamloze zielen uit mijn lijn.
Zij staan in een cirkel, met hun voeten in de modder en hun handen open naar de sterren.
Zij zingen mijn naam in een taal die ik allang vergeten was,
maar die mijn hart onmiddellijk herkent.
Zij fluisteren:
Breek de keten.
Spreek de woorden die wij niet konden spreken.
Verlicht de duisternis waar wij in bleven staan.
Leef — niet half, maar heel.
Word de medicijnvrouw van je eigen leven.
Ik buig mijn hoofd.
Ik adem hen in.
Ik adem mezelf vrij.
Ritueel ter Bekrachtiging — Terughalen van Mijn Stem
Vanavond, wanneer de schemering het land inwijdt,
zoek ik een plek in het donker waar de wind vrij kan spelen.
Ik neem een schaal met water en leg daar een steen in —
symbool voor al die stemmen die in mij verborgen liggen.
Ik roep de vier windrichtingen, mijn voorouders, mijn spirithelpers.
Ik klop zacht op mijn hart, als een drum,
en fluister:
“Ik roep mijn stem terug.
Ik roep mijn waarheid terug.
Ik roep mijn kracht terug uit alle tijden, alle levens, alle velden.
Ik laat los wat niet van mij is.
Ik eer wie ik ben.”
Ik adem, ik luister, ik wacht.
Tot de wind antwoordt.
Tot de stilte spreekt.
Tot ik mezelf weer hoor —
helder, krachtig, vrij.
De cirkel is geopend.
Mijn pad is geheeld.
In liefde,
Jeannette
Yorumlar